مینویسم نام تو بر اول دیوان خویش تا زرحمت در گشایی بر سر بیمار خویش

    کعبه دل

                 گــــــــه احـــــــــرام، روز عیـــد قربان      سخن می گفت با خود کعبه زینسان

                 کــــــــه من،مرآت نــــور ذوالجــــلالم       عـــــروس پــــــرده بــــزم وصـالـــم

                 مـــــــرا دست خلیل الله بر افراشت       خــداونـــدم عـــزیـــز و نــامـــور داشت

                 نباشـــد هیچ انــــدر خطـــه خـــاک        مکانی همچــو مــن، فرخنده و پــاک

                 چو بزم من،بساط روشنی  نیست        چـو ملک من، سـرای ایمنی نیست

                 بســی ســـرگشته اخلاص داریـــم        بســـی قــــربانیان خــــــاص داریــــم 

                 اساس کشور ارشـــــاد، از ماست         بنـــــای شـــوق، را بنیاد از مــاست

                 چــــــراغ این همـــه پــــروانه ماییم         خـــــداوند جهــــــان را خـــانه ماییم

                 پرستشگاه مـــاه و اختر اینجاست         حقیقت را کتــاب و دفتـــر اینجاست

                 در اینجا،بس شهان افســر نهادند         بسی گـــــردن فـــــرازان سـر نهادند

                 بسی گــوهــــر، ز بــــام آویختندم         بســــی گنجینه، در پــــــــا ریختندم

                 به صـــــورت، قبلــــــه آزادگــــانیم          به معنی، حـــامـــی افتــــادگــــانیم

                 کتاب عشق راجز یک ورق نیست         در آنهم،نکته ای جز نام حق نیست

                 مقدس همتی کاین بارگه ساخت         مبارک نیتی، کــــاین کـــــار پرداخت 

                 در این درگاه، هرسنگ و گِل و کاه         خـــدا را سجده آرد، گــــــاه و بیگــاه

                 انا الحق می زنند اینجا، در و بام          ستایش می کنند، اجسـام و اجرام

                 در اینجا، عرشیان تسبیح خوانند          سخن گـــویان معنی، بـــــی زبانند

                 بلندی را، کمــــال از درگه ماست          پَر روح  الامین، فـــــــرش ره ماست

                 در اینجا،رخصت تیغ آختن نیست          کسی رادست بر کس تاختن نیست

                 نه دام است اندر این جانب نه صیاد       شکــــــــار آسـوده است و طائر آزاد

                 خوش آن استاد کاین آب و گِل آمیخت    خوش آن معمار کاین طرح نکو ریخت

                 خوش آن درزی که زرین جامه ام دوخت  خوش آن بازارگان،کاین حُلّه بفروخت

                 مرا،زین حال بس نام آوری هاست         به گـــــــــردون بلندم،برتری هاست

                 بدو خندید دل آهسته،کای دوست         ز نیکان،خود پسندیدن نه نیکوست

                 چنان رانی سخـــــن،زین توده گِل          کـــــه گوئـــی فــــارغـی از کعبه دل

                 تــرا چیزی برون از آب و گِل نیست          مبــارک کعبه ای ماننـــد دل نیست

                 تـــرا گــــر ساخت ابراهیــــــــم آذر           مـــــــــــرا بفراشت دست حّی داور

                 ترا گر آب و رنگ از خاک و سنگ است     مـــــرا از پرتو جان، آب و رنگ است

                 تـــــــرا گـــــر گوهر و گنجینه دادند           مــــــــــرا آرامگــــــاه از سینه دادند

                 تـــــــرا در عید ها بوسند درگـــــاه           مــــــــرا بازست در، هر گاه و بیگاه

                 تــــــــــرا گـــــر بنده ای بنهاد بنیاد           مـــــــرا معمار هستی، کـــــرد آباد

                 تــــــــرا تاج ار ز چین و کِشمر آرند           مـــــــرا تفسیری از هـــــر دفتر آرند

                 ز دیبا، گـــــر ترا نقش و نگاریست           مرا در هر رگ از خون، جویبازیست

                 تو جســــــم تیره ای، ما تابناکیم            تـــــــــو از خاکی و ما از جان پاکیم

                 ترا گــــر مروه ای هست و صفائی           مرا هـــــــــم هست تدبیری و رائی

                 در اینجا نیست شمعی جز رخ دوست     و گر هست،انعکاس چهـــره اوست

                 تـرا گـــــر دوست دارند اختر و ماه            مــــــــرا یارند عشق و حسرت و آه

                 تــــــرا گـــــر غرق در پیرایه کردند             مــرا با عقل و جان،همسایه کردند

                 در این عُزلتگه شوق آشناهاست           در این گمگشته کِشتی،ناخداهاست

                 به ظاهر،مُلک تــــن را پادشائیم             به معنی،خــــانه خــــــاص خدائیم

                 در اینجا رمز،رمز عشق بازی ست          جز این یک نقش،هر نقشی مجازیست

                 در این گـــرداب،قربانهاست ما را             به خون آلوده، پیکـان هاست ما را

                 تــــــو، خون کُشتگان دل ندیدی             از این دریا، به جـــــز ساحل ندیدی

                 کسی کــــــاو کعبه دل پاک دارد             کجـــــــا ز آلودگیهــــــــا پـــــاک دارد

                 چه محرابی ست از دل باصفاتر             چـــه قندیلی ست از جان روشنا تر

                 خوش آنکو جامه از دیبای جان کرد         خوش آن مرغی، کزین شاخ آشیان کرد

                 خوش آنکس، کز سر صدق و نیازی        کُنــــد در سجــــــدگاه دل، نمـــــازی

                                         کسی بر مِهتران، پروین مهی داشت

                                         که چون کعبه، ز آلایش تهـــی داشت

 

((پروین اعتصامی))

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: کعبه دل, ,